Nawiązując do obchodzonego niedawno ŚWIĘTA NIEPODLEGŁOŚCI POLSKI - 11 listopada, kilka słów i odrobina uwagi dla POLSKICH TAŃCÓW NARODOWYCH.
W sieci znajdziemy sporo informacji na ten temat. Nie widzę więc sensu się powtarzać odsyłam zatem to artykułu POLSKIE TAŃCE NARODOWE JAKO PRZEKAZ OBYCZAJÓW MINIONYCH EPOK
opracowanego przez Renate Gawlak-Spyre (http://free.art.pl/taniec/narod.htm).
Poniżej umieszczam fragment z tego artykułu oraz zamieszczam przykłady odnalezione w sieci.
Nazwa polskie tańce narodowe używana była dopiero od lat dwudziestych XIX wieku i miała nieco odmienne znaczenie niż obecnie.
Z wypowiedzi muzyków, kompozytorów, historyków obyczajów z tamtych czasów wynika, że nazwa polskie tańce narodowe najogólniej nazywano tańce polskie w odróżnieniu od tańców obcego pochodzenia. Do tańców pochodzenia polskiego - narodowego zaliczano wówczas oryginalne tańce wiejskie: krakowskie, wielkopolskie, góralskie, kujawskie itp. Tańce narodowe komponowane w okresie najświetniejszego dla nich rozwoju tj. do połowy XIX w. miały pośredni kontakt z muzyką wiejską. Bezpośrednią tradycję do której nawiązywały w XIX w. była nie ludowa a ta właśnie popularna muzyka taneczna.
Obecnie w definicji tańców narodowych podkreśla się przede wszystkim ich zwiazek z tańcami ludowymi zaznaczając ich odmienną funkcję (tańca towarzyskiego nie obrzędowego). Nie docenia się jednak roli jaką odgrywały w okresie zniewolenia państwa polskiego (teksty patriotyczne). Powszechnie przyjmuje się że narodowymi tańcami stały eis tylko te tańce pochodzenia regionalnego, które spopularyzowały się w pewnym okresie w całej Polsce i w różnych środowiskach tak dalece że straciwszy swój pierwotny ścisły związek z regionem i dawne znaczenie, stały się ogólnopolskimi tańcami towarzyskimi.
Obecnie uważa się, że tańce te reprezentują dominujące i charakterystyczne cechy muzyczne i ruchowe polskich tańców ludowych. Ich nazwy - polonez, krakowiak, mazur, kujawiak ( z wyjątkiem oberka ) nie są pochodzenia ludowego. Cechy muzyczne tych tańców daje się dość jednoznacznie określić jako typowe dla danego regionu.
Z wypowiedzi muzyków, kompozytorów, historyków obyczajów z tamtych czasów wynika, że nazwa polskie tańce narodowe najogólniej nazywano tańce polskie w odróżnieniu od tańców obcego pochodzenia. Do tańców pochodzenia polskiego - narodowego zaliczano wówczas oryginalne tańce wiejskie: krakowskie, wielkopolskie, góralskie, kujawskie itp. Tańce narodowe komponowane w okresie najświetniejszego dla nich rozwoju tj. do połowy XIX w. miały pośredni kontakt z muzyką wiejską. Bezpośrednią tradycję do której nawiązywały w XIX w. była nie ludowa a ta właśnie popularna muzyka taneczna.
Obecnie w definicji tańców narodowych podkreśla się przede wszystkim ich zwiazek z tańcami ludowymi zaznaczając ich odmienną funkcję (tańca towarzyskiego nie obrzędowego). Nie docenia się jednak roli jaką odgrywały w okresie zniewolenia państwa polskiego (teksty patriotyczne). Powszechnie przyjmuje się że narodowymi tańcami stały eis tylko te tańce pochodzenia regionalnego, które spopularyzowały się w pewnym okresie w całej Polsce i w różnych środowiskach tak dalece że straciwszy swój pierwotny ścisły związek z regionem i dawne znaczenie, stały się ogólnopolskimi tańcami towarzyskimi.
Obecnie uważa się, że tańce te reprezentują dominujące i charakterystyczne cechy muzyczne i ruchowe polskich tańców ludowych. Ich nazwy - polonez, krakowiak, mazur, kujawiak ( z wyjątkiem oberka ) nie są pochodzenia ludowego. Cechy muzyczne tych tańców daje się dość jednoznacznie określić jako typowe dla danego regionu.
P O L O N E Z
M A Z U R
K R A K O W I A K
O B E R E K
K U J A W I A K
No comments:
Post a Comment